Από τα εξαιρετικά που λαμβάνω,,,,,!!!
«Τι είναι η πατρίδα μας; Μην είν' οι κάμποι; Μην είναι τ' άσπαρτα ψηλά βουνά; Μην είναι ο ήλιος της που χρυσολάμπει;». 'Η μήπως τελικά είμαστε εμείς; Οχι, αυτό δεν γίνεται, κάποιος άλλος θα φταίει
Αργύρης Παπαστάθης
Πηγή: Protagon.gr
Χιλιοειπωμένα πράγματα. Είμαστε ο εξυπνότερος λαός του κόσμου. Ακόμη καλύτερα: Είμαστε φανταστικοί. Αν μοντάρει κανείς δηλώσεις ποδοσφαιριστών σε εντός έδρας ματς —«ένα μεγάλο ευχαριστώ στον φανταστικό αυτό κόσμο»— και αθροίσει τους φιλάθλους όλων των ομάδων μέχρι την Καλαμαριά και τη Δόξα Δράμας καλύπτει με άνεση ολόκληρη την επικράτεια.
Αρα με εμάς δεν υπάρχει πρόβλημα. Μήπως φταίει το οικόπεδο; Μα, είναι το καλύτερο στον κόσμο. «Ελλάδα χώρα του φωτός/ του κόσμου αρχή και γυρισμός» λέει το τραγούδι. Και από Ιστορία αξιοζήλευτοι είμαστε και την τιμούμε ως σώμα ζωντανό έτσι όπως ζυμώνεται το παρόν με το ένδοξο παρελθόν: «Τη μια μας παίζουν ροκ, την άλλη τσιφτετέλι/ παιδιά του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη».
Αρα γιατί τόση αυτοκριτική; Γιατί παραμένουν αμφιβολίες και αστερίσκοι για εμάς, τον ελληνικό λαό; Οχι τώρα, από τότε που φτιάχτηκε το ελληνικό κράτος:
Ανδρέας Λασκαράτος (1811-1901): «Η Ελλάδα είναι χώρα όπου οι αμαθείς μισούν τους σοφούς και οι άχρηστοι εμποδίζουν τους άξιους» Χαρίλαος Τρικούπης (1832 – 1896): «Οι δούλοι λαοί κυμαίνονται μεταξύ ανοχής της αυθαιρεσίας και συνωμοσίας. Ιδιον των ελευθέρων λαών είναι δι’ ειρηνικών μέσων να επιβάλλωσιν εις τους άρχοντας τον προς αυτούς σεβασμόν» Εμμανουήλ Ροΐδης (1836-1904): «Εκαστος τόπος έχει την πληγήν του: Η Αγγλία την ομίχλην, η Αίγυπτος τας οφθαλμίας, η Βλαχία τας ακρίδας και η Ελλάς τους Ελληνας» Γεώργιος Κονδύλης (1879-1936): «Αν ήξερα πόσο ηλίθιος είναι ο ελληνικός λαός θα τον κυβερνούσα από δεκανέας» Κωνσταντίνος Καραμανλής (1907-1998): «Δεν υπάρχει τίποτε δυσκολότερο από το να κυβερνήσεις τους Ελληνες. Και αυτό γιατί όλοι νομίζουν ότι είναι ικανοί για όλα» Γιάννης Τσαρούχης (1910-1989): «Στην Ελλάδα, χρυσέ μου, είναι κανείς ό,τι δηλώσει…» Στέλιος Ράμφος: «Η φοροδιαφυγή δείχνει απουσία πολιτικής συνειδήσεως, είμαστε ακόµα χωρικοί και όχι πολίτες» Δημήτρης Δημητριάδης (στο κορυφαίο ίσως άρθρο της περασμένης δεκαετίας, «Το βδέλυγμα», που δημοσιεύθηκε στη Lifo): «Ο ελληνικός λαός είναι ένας λαός εσωτερικώς κατεστραμμένος, που όλη του η άλλοτε, χαμένη σ’ ένα χαμένο παρελθόν, δημιουργικότητα επιδίδεται πλέον αποκλειστικά και μόνο σε καταστροφές» Κόντρα λοιπόν στις δηλώσεις των σημερινών πολιτικών («ο λαός μας έχει τεράστιες δυνατότητες»), των ποδοσφαιριστών και των τραγουδιών όπως το παραπάνω της Καίτης Γαρμπή, έχουν υπάρξει και σπαράγματα κριτικής. Είπαν ότι μας αρέσει η συνωμοσιολογία, ότι προτιμάμε τα λόγια από τις πράξεις, ότι εμείς οι ίδιοι δεν επιβάλλουμε σε όσους μας κυβερνούν τον σεβασμό ή ότι επιδιώκουμε την πρόοδο, αρκεί να μην αλλάξει τίποτε.
Αν έβλεπε κανείς πώς συμπεριφερόμαστε ο ένας στον άλλον στον δημόσιο χώρο, πώς οδηγούμε, πού παρκάρουμε τα αυτοκίνητά μας, πώς αξιώνουμε την τήρηση των κανόνων από τους άλλους και πώς αγανακτούμε όταν αυτοί δεν τηρούνται (από τους άλλους), θα περιέγραφε έναν εφιάλτη. Αν ο Τσόρτσιλ προσάρμοζε τη διάσημη φράση του στη σημερινή Ελλάδα, θα έλεγε «οι ήρωες οδηγούν σαν Ελληνες».
Βεβαίως, για όλα, ακόμη και για τη γαϊδουρινή συμπεριφορά μας, φταίνε πάντα κάποιοι άλλοι. Οι πολιτικοί (που εμείς ψηφίζουμε), τα συμφέροντα (γενικώς) ή οι ξένοι που μας ζηλεύουν. Οπως έγραψε με σαρκαστική διάθεση ένας αναγνώστης της «Καθημερινής», ο «Kostas V.», και το μεταφέρει στη στήλη του ο Τάκης Θεοδωρόπουλος: «α) Θέλουμε την Ελλάδα που μας αξίζει: την Ελλάδα της ιδιοτέλειας, ιδιωφέλειας, παρανομίας, αυθαιρεσίας και αθέμιτου ταχυπλουτισμού. β) Δεν χρειάζεται να φτιάξουμε την Ελλάδα που θέλουμε: είναι ήδη φτιαγμένη».
Υπό αυτή την έννοια, ζητάμε τη χώρα των ονείρων μας, δίχως να αντιλαμβανόμαστε ότι τα έχουμε ήδη καταφέρει: Σε αυτή ζούμε.
ΥΓ: Και όμως, με έναν περίεργο τρόπο, παρότι αγανακτούμε με τη χώρα μας αθωώνοντας πάντα τον εαυτό μας, ξεχνάμε όσα έχει πετύχει το ελληνικό κράτος (λ.χ. τον υπερδιπλασιασμό των εδαφών του) στη σύντομη ιστορία του…
Η λαϊκή οργή μπορεί να σαρώνει υπουργικά σχήματα, αλλά δεν ρίχνει την τιμή της φέτας στο ράφι του μίνι μάρκετ. Τα δικαιολογημένα πλην μονοθεματικά αιτήματα για δικαιοσύνη δεν σταματούν τους Ερντογάν που φτιάχνουν κρίσεις Ιμίων μόλις βρουν κενό εξουσίας στην από ’δώ πλευρά. Η χώρα πρέπει να κυβερνάται αδιαλείπτως
Δημήτρης Ευθυμάκης
Τι φοβόμαστε στην Ελλάδα; Την ακυβερνησία. Γιατί; Διότι στη γη όπου ανθεί η φαιδρά πορτοκαλέα (που κοκκινίζει η σταφυλή και θάλλει ελαία), κυβέρνηση και κράτος αποτελούν ένα μονίμως αξεδιάλυτο κουβάρι. Οταν δουλεύει το ένα, ψιλοδουλεύει και το άλλο. Οπως δουλεύει το μεν, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο δουλεύει και το δε. Οταν πάψει να δουλεύει το ένα, ξεχαρβαλώνεται αυτομάτως και το άλλο.
Η ελληνική αυτή ιδιορρυθμία αποτελεί διαχρονικό στερεότυπο των εγχώριων πολιτικο-οικονομικών αναλύσεων, όταν προσπαθούν να εξηγήσουν τη θεσμική απόσταση που μας χωρίζει από την προηγμένη Ευρώπη. Λέμε και γράφουμε: «Στην Ιταλία, στο Βέλγιο ή στη Γερμανία μπορεί να χρειάζονται μήνες για να σχηματιστεί κυβέρνηση, εκεί όμως το κράτος δουλεύει και δεν έχουν πρόβλημα. Εδώ, με το που παύει να υπάρχει κυβέρνηση, διαλύονται τα πάντα».
Δεν πρόκειται για μύθο, αλλά για ιστορικά διαπιστωμένη πραγματικότητα. Μπορεί από πλευράς δημόσιας διοίκησης να μην είμαστε στο χάλι της δεκαετίας του ’70 και του ’80, αλλά απέχουμε ακόμα παρασάγγας από το σημείο όπου το ελληνικό κράτος θα συνεχίσει ανεπηρέαστο να κάνει τη δουλειά του, την ώρα που από πάνω του δεν θα υπάρχει κυβέρνηση να το διατάζει, να το καθοδηγεί και να το εποπτεύει.
Παρά τα –ελέω Ευρώπης και ανεξάρτητων αρχών– βηματάκια, το ελληνικό κουβάρι παραμένει κομποδεμένο και επίτηδες αξεδιάλυτο. Ούτε τα πλειοψηφικά συστήματα και τα περιβόητα μπόνους των εκλογικών νόμων μας είναι άμοιρα αυτού του κουβαριού. Η χώρα πρέπει να κυβερνάται αδιαλείπτως, άλλως κάθε παρένθεση κρίσης ή ακυβερνησίας σηματοδοτεί αυτόματη παύση δημοσίων εργασιών, εγκατάλειψη κρατικών σχεδιασμών και δευτερολεπτική αύξηση της συλλογικής μας παραβατικότητας, ιδιωτικής και δημόσιας.
Κάθε φορά που πλησιάζουμε προς εκλογές (πόσο μάλλον αν βρεθούμε δίχως κυβέρνηση), ο αριθμός των εκτάκτων υπαλλήλων του Δημοσίου διογκώνεται απότομα, η εισπραξιμότητα των φόρων πέφτει, οι αυθαίρετες κατασκευές που ξεφυτρώνουν μέσα στα δασικά μας πολλαπλασιάζονται, οι μεγάλες ολιγοπωλιακές εταιρείες ξεσαλώνουν, οι τιμές της λιανικής στα ράφια αρχίζουν το σκαρφάλωμα, βεβαιωμένα πρόστιμα εντάσσονται σε ευτελείς χαριστικές διατάξεις, διευθετήσεις κάθε είδους αναδύονται από το πουθενά ικανοποιώντας ατομικά ή συντεχνιακά συμφέροντα.
Τώρα λοιπόν που η χώρα δείχνει να μπαίνει στον αστερισμό της αντισυστημικής πολυδιάσπασης, καλό θα είναι να συνεκτιμήσουμε τη μελλοντική επίδραση αυτού του ελληνικού κουβαριού στη ζωή μας, πριν ανοίξουμε πλήρως την πόρτα του φρενοκομείου. Ενα κτίριο που χρειάζεται δυο και τρία χρόνια σκληρής δουλειάς για να σηκωθεί και να καλλωπιστεί, μπορεί άνετα να γκρεμιστεί μέσα σε δέκα λεπτά, αν του βάλουμε δυο μασουράκια δυναμίτη στις κεντρικές κολόνες και τους δώσουμε φωτιά.
Η λαϊκή οργή μπορεί να σαρώνει υπουργικά σχήματα, αλλά δεν ρίχνει την τιμή της φέτας στο ράφι του μίνι μάρκετ. Ποτέ, κανένα πολιτικό χάος δεν έριξε τον πληθωρισμό, πάντα τον ανεβάζει. Τα δικαιολογημένα πλην μονοθεματικά αιτήματα για δικαιοσύνη δεν σταματούν τους Ερντογάν που φτιάχνουν κρίσεις Ιμίων μόλις βρουν κενό εξουσίας στην από ’δώ πλευρά. Μπορεί να νιώσουμε αγαλλίαση βλέποντας μια κυβέρνηση να κατεδαφίζεται, φλερτάρουμε όμως με την πιθανότητα ο επόμενος λογαριασμός ρεύματος που θα έρθει στο σπίτι να είναι 500 ευρώ και να μην υπάρχει προϋπολογισμός που θα δώσει τα 300 ως επιδότηση, όπως γίνεται σήμερα.
Ο πίθηκος, πριν αφήσει το κλαδί από το οποίο κρατιέται για να πάει σε διπλανό δέντρο, φροντίζει πρώτα να σιγουρευτεί ότι έχει αρπάξει κλαδί με το άλλο χέρι. Αλλιώς γκρεμοτσακίζεται στο έδαφος, όπου τον περιμένουν τα σαρκοβόρα. Και μην πείτε ότι η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει, ότι θα τη γλιτώσουμε πάλι, όπως έγινε και το 2010-19. Τότε είχε τρελαθεί μόνο η Ελλάδα, με όλους τους υπόλοιπους να είναι οι γνωστικοί. Τώρα έχει αποζουρλαθεί όλος ο πλανήτης.
ReplyForward |
No comments:
Post a Comment